Gest przyjaźni, miłości i przynależności - weź mnie za rękę przejdź do galerii

Niezmiennie od 10 lat centralnym punktem kobiecego spotkania jest Eucharystia. To na niej grono kobiet zawsze się powiększa. Dołączają panie, które z różnych przyczyn nie mogły brać udziału w całym wydarzeniu, przychodzą te, które codziennie powierzają w modlitwach diecezjanki, zakonnice, organizatorów DDK i przyjaciół. Przy stole eucharystycznym także stają kapłani zaprzyjaźnieni z naszą redakcją, Dziełem Dzielnych Kobiet i zawsze wspierający duchowy rozwój swoich wiernych: ks. Rafał Woronowski - diecezjalny duszpasterz kobiet, ks. Grzegorz Gołąb, ks. Rafał Babicki. ks. Konrad Świstak, ks. Jan Pietrzyk, ks. Zbigniew Kielan i ks. Krzysztof Żądło - który po raz pierwszy jako kapłan uczestniczył w DDK, przyjeżdżając na to wydarzenie z grupą kobiet. O modlitwie w intencji uczestniczek wszystkich 10 edycji zapewniali także kapłani w parafiach w Makowie, Rzeczycy, Żyrardowie, Sochaczewie, Łowiczu czy Białej Rawskiej.

- Na kartach Pisma Świętego ok. 1600 razy występuje słowo "ręka". I pierwszy raz to słowo występuje, gdy Bóg lepi człowieka. Cały świat Bóg stwarzał słowem. Powiedział i się stało. Człowieka lepił swoimi rękami. Dotykał go, jeszcze nieobdarzonego tym, co za chwilę miał otrzymać. Można sobie wyobrazić, z jaką pieczołowitością w tym obrazie Księgi Rodzaju Bóg chce pokazać siebie. Przecież to człowiek będzie najpiękniejszym Bożym stworzeniem, wyjdzie z ręki Boga i stanie się panem świata - tym, który swoją ręką będzie decydować o świecie - mówił w homilii bp Dziuba.

Ordynariusz odniósł się także do fresku Michała Anioła "Stworzenie Adama" w Kaplicy Sykstyńskiej w Watykanie. - Kiedy dłonie Adama i Boga chcą się dotknąć, to jakby Adam wołał: "Weź mnie ze rękę!", a Bóg gestem wskazywał na te słowa. Wymowny moment przyjaźni i - jak powie Stary Testament - przymierza Boga z człowiekiem - zauważył.

  O oprawę muzyczną zadbał zespół przyjaciół, którzy kolejny rok odpowiedzieli na zaproszenie do wspólnej modlitwy. Tomasz Masłocha

Tradycyjnie kobiety zmówiły także Litanię Chwały, w której dziękowały Bogu za swoją delikatność, czułość, wrażliwość, umiejętność współczucia i współodczuwania. Liturgię słowa i homilię uzupełniły także treści adoracji Najświętszego Sakramentu, która oparta była na fragmentach Ewangelii mówiących o uzdrowieniu kobiety cierpiącej na krwotok i córki Jaira.