Chyba każdy nastolatek marzy o takiej miłości. Na dobre i na złe, w zdrowiu i w chorobie i póki śmierć nas nie rozłączy. A do tego we wzajemnym szacunku i z życzliwością. A jeśli uda się wciąż patrzeć na siebie z zachwytem, to już nic więcej do szczęścia nie potrzeba. I choć w statystykach wypełnionych rozwodami trudno szukać takich małżeństw, do takiej właśnie miłości zostaliśmy powołani. Na szczęście są tacy, którzy nie tylko doświadczają tego na własnej skórze, ale też robią, co w ich mocy, żeby nauczyć innych dbać o miłość i cieszyć się jej dobrodziejstwem.