Karolinę bolały nie tylko nogi, ale i ręce od machania flagami. Magda w okolicach Gosławic traciła głos. Janek odciski liczył tylko do dziesięciu. Siostra Ewa przygotowywała ołtarz, by Pan, nawet w warunkach polowych, miał godne miejsce. Od wieczora do późnych godzin igłą „spuszczała” wodę z bąbli, ich miejsca znacząc fioletem. Michał miał jedno z najtrudniejszych zadań – zbierał ułomki, by po wędrujących nie zostało złe wrażenie.

Tak było przez lata. Teraz ktoś poplątał role, podmienił scenariusz. Dziś Karoliny nic nie boli, Janek ma podeszwy jak niemowlak, a s. Ewa dba o ołtarz, ale nie uprawia już szermierki igłą. Michał wprawdzie nosi rękawiczki i maseczkę, ale nie z powodu wrażenia, a ze względów bezpieczeństwa. Magda została na swoim miejscu. Z tą różnicą, że głos straciła już pierwszego dnia. To efekt nieustannie ściśniętego gardła.