Agnieszka Napiórkowska: 10 lat temu po raz pierwszy widziałam zrobione przez Ciebie portrety znanych osób. Do dziś je pamiętam. Każdy z ich miał „to coś”. W dobie, w której ludzie robią miliony zdjęć, to chyba nie jest łatwy zawód?

Michał Gałęzowski: Coś w tym jest. Ja, kiedy się przedstawiam, nie mówię, że jestem specjalistą, ale fotografem. To jest mój zawód wyuczony, z którego starałem się żyć. Według mnie zawodowcem jest się wtedy, kiedy można się utrzymać z tego, co się robi. W moim przypadku tak jest. Obecnie pracuję w Muzeum Historycznym Skierniewic i bez względu na to, co robię, jestem fotografem. To mój sposób opisywania świata. Jeśli coś jest w stanie wzbudzić we mnie emocję, przyciągnąć moją uwagę, zainteresować mnie, chwytam za aparat, dziękuję Bogu i działam.