Przez całą dobę wierni gromadzili się w świątyni (z wyjątkiem kilku godzin nocnych, kiedy czuwanie odbywało się w domach), by razem z Jezusem i Maryją rozważać to, co Chrystus wycierpiał, a także by godne zadośćuczynić Bogu Ojcu za każde stworzenie, za wszystkich grzeszników, prosząc, aby ani jedna dusza nie była potępiona.

Czuwanie było formą odpowiedzi na słowa Jezusa wypowiedziane do św. s. Faustyny: „Jedna godzina rozważania Mojej bolesnej męki większą zasługę ma, aniżeli cały rok biczowania się aż do krwi, rozważanie Moich bolesnych ran jest dla ciebie z wielkim pożytkiem, a Mnie sprawia wielką radość”.

Nabożeństwo rozpoczęto i zakończono Mszą św. o godz. 170. Rozważania w każdej godzinie prowadzono na podstawie książki „Godziny Męki Pańskiej” według pism sługi Bożej Luizy Piccarrety, która przez 64 lata nie ruszyła się z łóżka, żyjąc bez jedzenia, z wyjątkiem Komunii św., bez picia, i nieomalże całkowicie bez snu była przez Pana Jezusa prowadzona przez rożne stopnie świętości.  

W prowadzenie cogodzinnych rozważań włączyły się Koła Żywego Różańca. W modlitwach uczestniczyli wierni także spoza parafii. Podczas czuwania był czas na adorację, modlitwę różańcową, Koronkę do Bożego Miłosierdzia, pieśni.