Magdalena Gorożankin: Masz doświadczenie w byciu ojcem. Najstarsza pociecha ma już prawie 18 lat, najmłodsza – 8. Zauważasz różnice w sobie, w podejściu do dzieci, w relacjach z nimi na przestrzeni lat?

Przemysław Chądzyński: Tak. Mam wrażenie, że ojcostwa uczą mnie moje dzieci, więc wraz z nimi zmieniam się jako tata. 17 lat temu największym przeżyciem było wykąpanie małego człowieka. Uspokojenie w nocy. Poszukiwania lekarza, kiedy była potrzeba. Teraz jest chyba tak, że nie próbuję ustawiać tego w jakimś porządku – to najważniejsze, to najlepsze, to najtrudniejsze. Po kilku latach sytuacje, które wydawały się trudne, momentami bardzo trudne, okazują się czymś, co nas jako rodzinę zmieniło – czy na lepsze, czy na gorsze, pewnie trudno powiedzieć. Ale miały na nas wpływ. W kolejnych etapach inne wyzwania – pierwsza impreza z okazji 18. urodzin, pierwsza klasa szkoły średniej, jakieś pierwsze rozmowy o sytuacji nie tylko w rodzinie, i nagle, zza pleców, pytanie, czy pojedziemy po kredki, bo akurat różowa się skończyła. Więc moje ojcostwo zmienia się, wzrasta (mam nadzieję) razem z dziećmi. Dzieci są coraz starsze – zmienia się ich postrzeganie świata, również postrzeganie rodziców. Wpływ na to ma sytuacja w domu, środowisko, w którym przebywają – teraz głównie to zdalne. Rodzice z dotychczasowych ról wchodzą w kolejne. Stajemy się doradcami, partnerami do poważniejszych rozmów, bo trzeba zacząć podejmować decyzje: wybór szkoły, plany, co po szkole jednej, drugiej…