Składając życzenia, zachęca nas, abyśmy stali się "ludźmi Wielkanocy", czyli świadkami wiary w Zmartwychwstałego.

Czcigodni Bracia Kapłani,

Czcigodne Siostry Zakonne,

Drodzy Siostry i Bracia,

Idziemy we wspólnocie Kościoła ku światłu Zmartwychwstania. Ono nie oślepia, ale rozjaśnia ciemności serc i pokazuje prawdę życia i czasu. Oto stajemy pojednani i umocnieni łaską spotkania z przebaczającym i zwycięskim Bogiem – naszym Panem Jezusem Chrystusem. Z Jego łaski dotykamy tajemnicy Wielkanocy i świętujemy to, co najważniejsze. Radosny okrzyk „Alleluja” staje się symbolem życia, a my, wierzący, podejmujemy radosną nowinę, aby ogłosić ją światu.

1. Radość zmartwychwstania

Wraz z Piotrem, pierwszym papieżem, stajemy się radosnymi świadkami Zmartwychwstania. Piotr i jego następcy są odpowiedzialni za ogłoszenie światu prawdy o Życiu, które pokonało śmierć. Przez chrzest święty zostaliśmy włączeni do grona tych, którzy rozpoznali Zmartwychwstałego i nie mogą nie głosić Chrystusa (por. Dz 10,34a; 37-43). Dzisiaj śpiewamy: „W tym dniu wspaniałym wszyscy się weselmy” (por. Ps 118,24). Jakże wielki dar i zadanie powierzył nam Pan. Radość „wszystkich” zależy także od nas. O ile prawdziwie raduje nas przyjście Zmartwychwstałego Pana, z odwagą powiemy o tym naszym bliźnim. Już nie musimy wstydzić się naszej wiary i lękać się wyśmiania. Mamy dążyć tam, gdzie jest Chrystus, czyli do Ojca (por. Kol 3,1-4), bo przecież naszym przeznaczeniem jest życie z Bogiem i dla Boga.

Oto o brzasku stajemy wraz z Marią Magdaleną przy pustym grobie, stajemy tam wraz z Piotrem i Janem. Z wiarą patrzymy na Piotra, który uwierzył, i wraz z nim budujemy jedność i wierność Kościoła (por. J 20,1-9). Tylko razem, we wspólnocie Kościoła, dar życia i Zmartwychwstania staje się źródłem radości; pusty grób wiedzie ku pełni szczęścia i pokoju.

2. Moce w Zmartwychwstałym

Przyjście Chrystusa na świat zmieniło radykalnie sytuację wszystkich ludzi. Dlatego św. Paweł, mając na myśli wszystkich, mówi: „wszyscy bowiem zgrzeszyli i pozbawieni są chwały Bożej, a dostępują usprawiedliwienia darmo, z Jego łaski, przez odkupienie, które jest w Chrystusie Jezusie” (Rz 3,23-24). Oto sprawiedliwość Boża ujawnia się w działaniu wobec grzesznika, której punktem kulminacyjnym jest łaska, domagająca się jedynie przyjęcia wiary i dostosowania się do jej wymogów (por. Rz 1,5). Jeśli świadomie przyjęliśmy dar wiary, to jej wymogi nie stanowią już problemu, przecież te wskazania wiodą ku pełni życia.

Chrystus zmartwychwstały otwiera nową epokę w historii zbawienia. Odtąd to On – jedyny Pośrednik między Bogiem a ludźmi (por. 1 Tm 2,5) – jest jedynym Zbawicielem (por. Dz 4,12). Historia zbawienia ma więc odtąd nowy charakter: jest to czas udzielania zbawczej łaski przez Chrystusa – w Duchu Świętym. Dotyczy to także świata ludzi, którzy Chrystusa nie znają: także ich Bóg prowadzi sobie wiadomymi drogami. Mogą iść ku zbawieniu, słuchając głosu własnego sumienia, którym mówi sam Chrystus w Duchu Świętym (por. Rz 9,1).

3. Wiara w mocach Zmartwychwstałego

Wciąż pogłębiamy swoją wiarę w zmartwychwstałego Pana. Dokonujemy tego nie tylko poprzez uczestnictwo w liturgii, ale poprzez indywidualną modlitwę, czytanie Pisma Świętego i odpowiedniej lektury; tak wzmacniamy nasze życie duchowe. „Podwoje wiary (por. Dz 14,27) są zawsze dla nas otwarte. Wprowadzają nas one do życia w komunii z Bogiem i pozwalają na wejście do Jego Kościoła. Próg ten można przekroczyć, kiedy głoszone jest słowo Boże, a serce pozwala się kształtować łaską, która przemienia” (Benedykt XVI. Porta fidei, 1).
Wierzący w Chrystusa, staje się świadkiem Jego czynów i cudów, jeśli sam wchodzi na ewangeliczną drogę. Nie warto oglądać się na innych, jeśli pomożemy bliźnim w ich drodze wiary, sami doznamy pomocy i wsparcia. Przecież wszyscy ochrzczeni stają się solą ziemi i światłem świata (por. Mt 5,13). Każdy powinien prowadzić życie z wiary w Chrystusa, aby ludzkie serca współbrzmiały miłością we wszelkich wspólnotach: rodzinnych, małych grup parafialnych, wspólnotach zakonnych. Parafia żyjąca słowem Bożym i sakramentami na każdy dzień może dokonywać rzeczy niezwykłych.

Drodzy Siostry i Bracia,

Świętujemy Wielkanoc – w kościołach, w rodzinach, w naszych wspólnotach. Pytamy siebie: Czy jesteśmy – podobnie jak apostołowie – „ludźmi Wielkanocy?”. Być człowiekiem Wielkanocy to stać się zwiastunem wiary, z której wyrasta pewność, że Bóg jest; to wnosić w smutek świata radość wizji „nowego człowieka” (por. 2 Kor 5,17) i „nowego świata” (por. Ap 21,1); to stać się jednym z budowniczych „cywilizacji miłości”.

Na radość świętowania Wielkanocy z serca błogosławię:

W Imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego

ks. bp Andrzej F. Dziuba