Ziarenko Słowa
Zaproszenie na wesele
Pewnie każdemu z nas zdarzyło się, chociaż raz wykręcić się od spotkania ze znajomymi czy rodziną. Czasem tłumaczymy się zmęczeniem, natłokiem obowiązków lub innymi zobowiązaniami, chociaż nie zawsze jest to prawdą. Bywa, że potrzebujemy chwili samotności i wcale nie mamy ochoty na spotkania. Jednak wydarzenia z dzisiejszej Ewangelii mają o wiele większą rangę. Bo w końcu jakich argumentów i jakich wymówek użylibyśmy, gdyby sam król zapraszał nas na wesele swojego syna?
Jestem Bożą winnicą
Ludzką duszę poetycko porównuje się do ogrodu lub winnicy, która jest zasadzona i pielęgnowana przez Boga. Jako piękna i przyozdobiona zostaje powierzona człowiekowi w ziemską dzierżawę. Cierpliwość Boga objawia się w tym, że długo on czeka na należny plon. Nadejdzie jednak moment, gdy Pan upomni się o swoją winnicę.
Denar symbolem życia wiecznego
Nie odnajdę mądrości w tej przypowieści, jeśli nie przełożę denara na inną jednostkę wartości, jaką jest zbawienie. Bóg ma dla wszystkich, którzy w jakiejkolwiek porze życia przyłączyli się do pracy w Jego winnicy to samo zbawienie jako nagrodę. Niezależnie od tego, ile dni, miesięcy lub lat pracowałem z myślą o królestwie niebieskim.
Jak przebaczyć?
Zdarza się, że człowiek doświadcza nieraz wielkiej krzywdy i zła, które kształtują na całe życie jego serce, sumienie, filozofię życia czy sposób myślenia. Ciężko jest tak po prostu darować, przebaczyć, zapomnieć, gdy wiem, że cierpienie, którego doświadczyłem, ciąży na mnie i na moich bliskich, a jego bolesne skutki wywierają niechciany wpływ na wszystkie aspekty życia. Jak sobie z tym poradzić? Jak przebaczyć?
Klucze królestwa
Klucze królestwa, które zamykają bądź otwierają świat Bożych łask, zostały złożone w moje ręce. Co to znaczy? To, że moja współpraca z Bożą łaską i nieustanne podejmowanie życia zgodnego z wyznawaną wiarą otwierają mi ten świat. Ale też moje decyzje, zgoda na grzech, zatwardziałość serca powodują, że sam sobie zamykam świat królestwa niebieskiego.
Panie, ratuj nas! Panie, ratuj mnie!
Wyobraźmy sobie jezioro, wielką taflę wody, po której powolnie, leniwie sunie łódź. Być może to jedno z tych jezior, które widzieliśmy w swoim życiu, nad którym spędzaliśmy urlopy, wakacje. Ta spokojna woda budzi w nas raczej pozytywne odczucia, aż chciałoby się w taki upalny dzień zanurzyć i ochłodzić. Ale co, jeśli takie jezioro zacznie się burzyć, pienić? Co, jeśli zaczną miotać nim fale, a nasza spokojna łódź będzie zmuszona walczyć o przetrwanie swoje i swoich pasażerów? Żywioł jest potężny, nie ma ratunku, a przynajmniej nie przychodzi on z wnętrza łodzi. Płynąc na niej, czujemy się bezradni.
Skarb ukryty
Niekiedy odnoszę wrażenie, że żyjemy tak, jakbyśmy to my - przepraszam za wyrażenie - robili Panu Bogu łaskę, że się pomodlimy, że pójdziemy do spowiedzi czy na Mszę św. Tymczasem jest odwrotnie. To Pan Bóg w swojej miłości do nas, grzeszników, ofiaruje nam łaskę, abyśmy byli blisko Niego. Kto to zrozumie, będzie "uradowany", jak ów poszukiwacz ukrytego skarbu.
