Z Ewangelii według św. Jana (J 13,31-35)

Po wyjściu Judasza z wieczernika Jezus powiedział: Syn Człowieczy został teraz uwielbiony, a w Nim został Bóg uwielbiony. Jeżeli Bóg został w Nim uwielbiony, to Bóg uwielbi Go także w sobie samym, i zaraz Go uwielbi. Dzieci, jeszcze krótko jestem z wami. Będziecie Mnie szukać, ale - jak to Żydom powiedziałem, tak i teraz wam mówię - dokąd Ja idę, wy pójść nie możecie. Daję wam przykazanie nowe, abyście się wzajemnie miłowali, tak jak Ja was umiłowałem; żebyście i wy tak się miłowali wzajemnie. Po tym wszyscy poznają, żeście uczniami moimi, jeśli będziecie się wzajemnie miłowali (J 13,31-35).

Nie trzeba było długo czekać, by historia potwierdziła prawdę słów Pana Jezusa i przyznała Mu rację, czego świadectwem stała się powszechna opinia o chrześcijanach, jaką na piśmie przekazał nam Tertulian: "Vide - inquiunt - ut invicem se diligant" (Apologeticum 39,7). "Patrz - mówią ludzie - jak oni [będąc chrześcijanami] miłują się nawzajem", podczas gdy inni w tym samym czasie nawzajem się nienawidzą ("ipsi enim invicem oderunt").

Za chwilę ten sam Tertulian, który - jak wiadomo - stał się chrześcijaninem właśnie pod wpływem nieukrywanego podziwu dla niesamowitej postawy prześladowanych chrześcijan, doprecyzuje wielkość tej pięknej i niezwykłej miłości chrześcijańskiej. Podczas gdy inni będą skłonni oraz przygotowani raczej do zabijania jeden drugiego ("ipsi enim ad occidendum alterutrum paratiores erunt"), chrześcijanie przeciwnie - "pro alterutro mori sint parati", czyli "gotowi są do oddawania życia jeden za drugiego".

Żyjemy pomiędzy ludźmi. Między różnymi ludźmi. Ludzie na nas patrzą. Patrzą na nas mniej lub bardziej wierzący. Ale patrzą też na nas niewierzący. Czy patrząc na nas, zobaczą chrześcijańską miłość w praktyce? Czy patrząc na nas, rozpoznają w nas uczniów Jezusa Chrystusa? Czy zdołają zobaczyć nasze dobre uczynki i oddać chwałę Ojcu naszemu, który jest w niebie? (Mt 5,16).

Boże, który jesteś Miłością (1 J 4,8), proszę Cię dzisiaj, naucz mnie kochać...