W sobotę 25 marca, w uroczystość Zwiastowania Pańskiego, diecezja łowicka obchodziła 31. rocznicę powstania. W centrum obchodów znalazła się uroczysta Msza św., której przewodniczył nuncjusz apostolski w Iranie abp Andrzej Józwowicz. Z hierarchą modlili się biskupi łowiccy Andrzej F. Dziuba i Wojciech Osial, a także kilkunastu kapłanów, wśród których był ks. Piotr Sapiński, proboszcz parafii Matki Bożej Jasnogórskiej w Bobrownikach, który tego dnia został włączony do kapituły łowickiej jako kanonik honorowy przez bp. Dziubę. W Eucharystii uczestniczyli także siostry zakonne, przedstawiciele różnych wspólnot, stowarzyszeń. Nie zabrakło przełożonych WSD w Łowiczu z alumnami, Konfraterni św. Wiktorii i wiernych.

– Dzisiejsza uroczystość Zwiastowania Pańskiego jest motywem dla każdego z nas, aby zastanowić się nad tajemnicą wcielenia – mówił na początku Eucharystii celebrans. – Wspomniał także jedno z sanktuariów w Rwandzie, w którym objawiła się Matka Boża. Miało to miejsce w szkole żeńskiej. Kiedy dziewczynki zapytały Maryję, jak Ją nazywać, kim jest, odpowiedziała, że jest Matką Słowa. – W dzisiejszym świecie, targanym relatywizmem i wszelkimi ideologiami, które nawet prawa natury negują, potrzeba nam słowa, które da nam siłę, żeby trwać w wierze w Chrystusa, który przyszedł, aby nas zbawić, który przyszedł przede wszystkim po to, aby przynieść nam pokój. On po zmartwychwstaniu skierował swoje pierwsze słowa do apostołów: „Pokój wam!”. Dziś szczególnie doświadczamy braku pokoju. Nie tylko dlatego, że mamy wojnę za granicą w Ukrainie. Wojna toczy się w ponad 30 krajach na całym świecie, o których świat już nie pamięta. A myśmy do niej przywykli. My mamy przyzwyczajać się przede wszystkim do życia w pokoju, a nie do wojny. Dlatego skierujmy dziś prośbę szczególną do Matki Słowa, by zachowała w nas pokój i aby wzmacniała nas wszystkich w pokoju – mówił abp Józwowicz.

Celebrans, odnosząc się do 31. rocznicy ustanowienia diecezji, podkreślił, że jest to czas ciągłego budowania i czas ciągłej przemiany. – Przemieniajmy nasze serca, budujmy przyszłość naszej diecezji, naszego Kościoła poprzez wierność, a przede wszystkim dyspozycyjność taką, jaką wykazała się Maryja w dialogu z archaniołem – mówił arcybiskup.

Rocznicową homilię wygłosił bp Osial. – Bóg staje się człowiekiem, aby nas zbawić. Czyni to, abyśmy mieli życie wieczne w niebie. Nasza ludzka natura łączy się z życiem samego Boga. Mamy więc udział w życiu Boga, w Jego Boskim synostwie. Dokonuje się nowe stworzenie, dokonują się rzeczy wielkie, to są znaki naszej wiary. Paradoks naszych czasów polega na tym, że coraz więcej osób szuka Boga, ale często debata publiczna i scena polityczna coraz bardziej Boga wykluczają. Nadszedł więc czas, aby Kościół powrócił do tego, czego się od niego oczekuje – aby powrócił do mówienia o Bogu, o duszy, o życiu pozagrobowym, o śmierci, a przede wszystkim o życiu wiecznym – mówił kaznodzieja.

Biskup Osial zauważył, że „zbyt wiele czasu poświęcamy na rozmowy o strukturach Kościoła”. Tym, co się naprawdę liczy, jest nasze życie wieczne. Kościół istnieje po to, aby dawać zbawienie, reszta jest drugorzędna. Nie jest on organizacją społeczną, która ma sprostać problemom migracji czy ubóstwa. Kościół ma Boski cel. Jest nim zbawienie świata. Kiedy ludzie chcą się spotkać z księdzem, to nie po to, by ratować planetę, ale po to, żeby szukać Boga. Papież Franciszek zaraz po swoim wyborze powiedział znaczące słowa. „Jeśli Kościół przestanie szukać Boga, jeśli zatraci modlitwę, to ryzykuje zdradę”. Boga spotyka się przede wszystkim w sakramentach i pierwszą misją Kościoła jest ewangelizacja. Tę naukę musimy przyjąć w posłuszeństwie wiary. Nazaret to nasze życie. – Jeśli jesteśmy czcicielami naszego ego, to nie pozwalamy wejść Panu Bogu. Przestańmy adorować samych siebie. W pokorze uznajmy naszą małość i prośmy o łaski Boże. Zwiastowanie to jest wezwanie do świętości. Jedyny prawdziwy smutek, jedyna prawdziwa klęska to nie zostać świętym – mówił bp Osial.

Podczas Eucharystii duchowni i wierni modlitwą objęli zmarłych biskupów, kapłanów, świeckich, którzy na przestrzeni lat tworzyli Kościół łowicki. Pod koniec Eucharystii odśpiewano dziękczynne „Te Deum”.

– Tego dnia w świątyni nie jestem po raz pierwszy. Za każdym razem jest to czas dziękczynienia i przecierania oczu, by zobaczyć nie tylko to, co słabe, mierne, grzeszne, ale przede wszystkim to, co święte i wielkie. I zawsze wychodzę z katedry z przekonaniem, że na tej ziemi Bóg nie milczy, że chce mówić i że nieustannie to robi. I za to Mu dziękuję – wyznała Joanna.