Ostatnia szarża powstania warszawskiego

Grupa społeczników, skupionych wokół Stowarzyszenia „Szwadron Kawalerii im. 27 Pułku Ułanów z Żyrardowa”, Stowarzyszenia Rekonstrukcji Historycznej „Jodła” z Krasocina, Ośrodka Armii Krajowej „Żaba” z Żyrardowa, Stowarzyszenia „Jedność w Prawdzie” z Międzyborowa przy udziale 9 Braniewskiej Brygady Kawalerii Pancernej z Braniewa i pod patronatem prezesa Urzędu ds. Kombatantów i Osób Represjonowanych zorganizowała uroczystość w 78. rocznicę ostatniej szarży powstania warszawskiego.

Po Eucharystii goście oraz uczestnicy uroczystości zebrali się na placu przed kościołem, przy tablicy upamiętniającej ułanów z Nieświeża. Prowadzący uroczystość zapoznał zebranych z historią ostatniej szarży powstania warszawskiego. Były też uroczyste podziękowania, jakie w imieniu nieżyjących już powstańców i kawalerzystów zostały przekazane mieszkańcom Międzyborowa, Bud Zosinych, Bud Starych, Żyrardowa i jego okolic, za pomoc oraz bezinteresowne wsparcie, jakiego udzielili ułanom Nurkiewicza po przebiciu się z niemieckiego okrążenia. Udział kompanii honorowej, wystawionej przez 9 Braniewską Brygadę Kawalerii Pancernej, a także apel poległych odczytany przez oficera Wojska Polskiego wraz z salą honorową wykonaną przez żołnierzy były dopełnieniem uroczystości.

  Archiwum organizatorów /kawaleriaochotnicza.pl

W trakcie obchodów Kapituła Upamiętniania 27 Pułku Ułanów im. Króla Stefana Batorego uhonorowała medalem „100-lecia 27 Pułku Ułanów” mieszkańców i działaczy lokalnych, m.in.: Piotra Siewierskiego, prezesa ŚZŻAK „Żaba” w Żyrardowie, Annę Guzik, Jerzego Rybińskiego oraz parafię pw. Przemienienia Pańskiego w Międzyborowie.

  Archiwum organizatorów /kawaleriaochotnicza.pl

Grupa Kampinos w końcu września 1944 r. liczyła łącznie ok. 2400–2500 żołnierzy, przy czym w szeregach najsilniejszego oddziału, tj. Zgrupowania Stołpecko-Nalibockiego, służyło 40 oficerów oraz 1335 podoficerów i żołnierzy (w tym 652 piechurów i 588 ułanów), tabor liczył od 200 do 350 sztuk. Przez cały okres powstania warszawskiego teren jej działalności (Niepodległa Rzeczpospolita Kampinoska) był dla Niemców niedostępny i skutecznie blokował swobodę ruchów wojsk na ważnym odcinku zaplecza frontu, szczególnie swobodę komunikacji na najkrótszym dla nieprzyjaciela szlaku komunikacyjnym Leszno–Modlin.

Jednak w końcu września, okupant zdecydował się na podjęcie działań zmierzających do rozbicia oddziałów w Puszczy Kampinoskiej. 27 września, po zbombardowaniu przez lotnictwo niemieckie Puszczy Kampinoskiej oraz atakach pancernych na placówki zgrupowania, dowódca Grupy Kampinos mjr Alfons Kotowski ps. Okoń zarządził wymarsz oddziałów w lasy świętokrzyskie. Kolumna, licząca ok. 2000 partyzantów pieszych i konnych oraz ok. 300 wozów taborowych wiozących również rannych, wyruszyła w nocy. Niepodległa Rzeczpospolita Kampinoska przestała istnieć.