Bądź pozdrowiona, Matko Dożynkowa!

Choćby nam chcieli/ wyszarpać Ojczyznę/ przez podłe czyny/ i przez podłe słowa,/ i choćby losy rzucali o Polskę,/ Ty, Polsko, zawsze będziesz Chrystusowa! (K.J. Węgrzyn).

A ja wciąż biegnę przed Twoje ołtarze, Królu mój i Boże! (por. Ps 84, 3). I taka jest moja Msza, moja Eucharystia, moje dziękczynienie:

"Błogosławiony jesteś, Panie Boże wszechświata, bo dzięki Twojej hojności otrzymaliśmy chleb, owoc ziemi i pracy rąk ludzkich..." (Mszał Rzymski).

O, jaki ciężki jest dla mnie ten chleb, bo w nim jest praca i modlitwa, moich rodziców, moich ludzi dożynkowych. Będzie Podniesienie, podniosę Hostię aż do nieba. "To jest Ciało Moje, To jest Moja Krew. Bierzcie i jedzcie z tego wszyscy! To jestem Ja" – mówi Pan.

Widzicie to? Słyszycie to? Tak! A wierzycie w to? Nie bardzo! Nie bardzo, bo wracacie do domu, to bez Komunii świętej. "Beze Mnie nic dobrego uczynić nie możecie" (por. J 15, 5). Człowieku dożynkowy, ostrzegam cię: bez Komunii, bez modlitwy zdziczejesz, a potem przyjdzie oziębłość, seks i wyznasz: "Ale ja jestem niewierzący!". Nie mów tak nigdy! Łaskę wiary dał ci Pan Bóg, rodzice tak dużo zainwestowali w ciebie, abyś był szlachetny i mądry. Zdeptałeś to wszystko! Więc jesteś kłamcą, oszustem i przekrętem, ochrzczonym draniem!

Chłopi czcigodni! Dziś w rolnictwie trzeba mieć, po modlitwie, wiedzę i umiejętność. Macie dobre wzory kółek rolniczych i spółdzielni rolniczych. Łączcie się w grupy producenckie, szukajcie dróg eksportu i bezpośredniego odbiorcy, bo was zjedzą bogacący się waszą pracą wycwanieni pośrednicy. Nie straćcie chłopskiego rozumu, zachowajcie swoją tożsamość! Chłop potęgą jest i basta! Przecież jesteście z królewskiego rodu Piasta, a Lech mieszkał w chacie, a zboże rosło wielkie, jak lasy w kraju Lecha (por. J. Słowacki).

Wprawdzie nie ma już Judymów, Siłaczek i Głowackich. Nie ma już Witosów i Korfantych, Wawrzyniaków, Antków, Janków Muzykantów, nie ma już Ślimaków i Drzymałów, wyludniła mi się wieś. Po co nam sąsiedzkie zestarzałe wiatraki? Coraz mniej gospodarstw i wsi. Spełniamy wymóg Unii. Pola nasze trzeba zalesić, aby była Puszcza Całopolska, pełna zwierza, tanich naganiaczy i myśliwskie kościoły. Uchowaj, Boże!

Został mi tylko we snach mój rodzinny dom. Została mi tylko dziadkowa straż ogniowa, gospodynie na pierzawce i moja pieśń wioskowa, co stoi na straży narodowego pamiątek Kościoła. Wieki przeminą, rządy się zmienią, pieśń ujdzie cało! Zachowajcie to, co jest zdrowe, piękne i nasze! Zachowajcie polskie obyczaje, kapliczki z litaniami i rodzime stroje. Europa wyprosiła grzecznie Pana Boga z parlamentów i konstytucji, wystarczą tylko wartości ogólnoeuropejskie. A jednak Euro wybrało na znak swojej tożsamości Koko i łowicką kołderkę (wycinankę). "Bo moja matuś tak się stroili, dlatego kocham te stroje, krasne i polskie, czyste i proste, proste jak życie jest moje" (Z. Kanic).

Mówię to w niedzielę, w pierwszy dzień września. Początek szkoły. Zrobiliście krzywdę mojej szkole rodzimej. Tyle przeszczepów, operacji, transfuzji, amputacji na żywym organizmie dziecka? Za dużo naraz. Za dużo! Umrze taka szkoła! A moja pani Pietrzakowa była nam matką i nauczycielką. Była mądra, dobra i kochała nas. Z mojej staruszki szkoły, gdzie były ławki z kałamarzem i stalówką wyrośli inżynierowie, lekarze, księża i ja, bo w naszej szkole była pani! Ona ziemię rodzinną jak matkę kochać nas uczyła. Modlę się za moją panią na cmentarzu w Rawie i gdzie indziej. "Bo ojczyzna moja to ta ziemia droga, gdziem ujrzał słońce i uwierzył w Boga, gdzie ojciec, bracia i gdzie Matka miła w polskiej mnie mowie pacierza uczyła" (M. Konopnicka).