Wyszukano wyników: 985
Idź przez życie i błogosław
Spotykając się z różnymi osobami, rozmawiając z nimi, zwracamy uwagę nie tylko na ich słowa, lecz także na zachowanie, gesty, mimikę. W dzisiejszej Ewangelii jesteśmy świadkami ostatniego spotkania Jezusa z apostołami przed wniebowstąpieniem. Zatrzymajmy się przy ostatnim widzialnym geście wykonanym na ziemi przez Jezusa.
Ile potrzeba, żeby zasłużyć?
Zdarza się podczas seansu filmowego, że bardzo wczujemy się w fabułę. Dobra gra aktorska i świetny scenariusz sprawiają, że z napięciem czekamy na kolejne sceny, które poprowadzą nas w niesamowitą przygodę lub pozwolą odkryć rozwiązanie zawiłej zagadki. W tym kontekście przyjrzyjmy się bohaterom dzisiejszej Ewangelii.
Prostuj drogę!
Wyjeżdżając w daleką podróż, korzystamy często z nawigacji. Są różne kryteria doboru trasy. Jedni wybierają drogę najkrótszą, inni - najszybszą. Jednak z reguły wszyscy są zgodni co do tego, że droga ta powinna być w miarę możliwości najprostsza. Podobne przełożenie możemy zaobserwować w życiu duchowym. Posłuchajmy Ewangelii.
Zmień myślenie
Są dwa uprzywilejowane miejsca: pierwsze i ostatnie. Także w życiu zwracamy większą uwagę na pierwsze słowa człowieka, gdy jako dziecko niezdarnie wypowiada jakieś wyrazy, i na słowa ostatnie, wypowiedziane często na łożu śmierci. W dzisiejszej Ewangelii słuchamy pierwszych słów Jezusa, u początku Jego działalności publicznej.
Załóż wygodne buty
Wiele jest ścieżek w życiu każdego z nas, podobnie jak w życiu św. Piotra i apostołów. Na drogach naszego życia możemy pobłądzić, ale i znaleźć mnóstwo cudownych chwil, które pomogą nam przezwyciężyć nasze słabości. Śledząc uważnie dzisiejszy fragment Ewangelii, dostrzeżemy wiele czasowników związanych z chodzeniem.
Pamięć serca
Ewangelia dzisiejszej niedzieli kończy się dość powątpiewającym pytaniem: "Czy jednak Syn Człowieczy znajdzie wiarę na ziemi, gdy przyjdzie?" (Łk 18, 8). Wprowadza nas ono jednak nie w narzekanie na sekularyzację współczesnego świata, ale w prawdę o przyjściu Syna Bożego na końcu dziejów, a więc w samo serce wiary chrześcijańskiej.
Skarb ukryty
Niekiedy odnoszę wrażenie, że żyjemy tak, jakbyśmy to my - przepraszam za wyrażenie - robili Panu Bogu łaskę, że się pomodlimy, że pójdziemy do spowiedzi czy na Mszę św. Tymczasem jest odwrotnie. To Pan Bóg w swojej miłości do nas, grzeszników, ofiaruje nam łaskę, abyśmy byli blisko Niego. Kto to zrozumie, będzie "uradowany", jak ów poszukiwacz ukrytego skarbu.
