Najważniejsze są dłonie

Z uroczystością Najświętszego Ciała i Krwi Chrystusa wiążą się różne zwyczaje. Włoska tradycja to m.in. infiorata, czyli układanie na trasie procesji kunsztownych kompozycji z kwiatów i ziół. Mieszkańcy nanoszą na ulicę przygotowane wcześniej wzory, potem wypełniają je kolorowymi płatkami. Przeważają motywy religijne: wyobrażenia Matki Bożej czy świętych, hostie, baranki, anioły, także roślinne i winne - grono czy kwiaty. Infiorata ma już kilkusetletnią tradycję. Przyjmuje się, że zrodziła się w Rzymie w I poł. XVII w. jako wyraz tzw. barokowego przepychu.

Również w Polsce w Boże Ciało można znaleźć miejsca, w których kultywuje się tworzenie kwietnych dywanów. Słynie z tego parafia w Spycimierzu w diecezji włocławskiej. Tradycja układania barwnych kompozycji liczy sobie tu już ponad 200 lat. Ponoć przywędrowała wraz z wojskami Napoleona. Dwukilometrową trasę procesji pokrywa dywan z kwiatów szeroki na 2 m, grubości ok. 5 cm. Pobocza zdobią drzewka brzozowe. Wzory dekoracji nigdy się nie powtarzają. Podobnie jest także w wielkopolskim Skęczniewie, gdzie procesja przechodzi po prawie 500-metrowym dywanie z kwiatów, liści i mchów.

Tradycja kwietnych dywanów dotarła również do diecezji łowickiej. W młodej parafii w Szczukach kompozycja kwiatowa układana jest przed świątynią. W oktawie Bożego Ciała w Rawie Mazowieckiej u ojców pasjonistów dywan z płatków kwiatowych usypywany jest w głównej nawie kościoła. I tak już od 75 lat. Ostatnio w układaniu dywanu pomagał komputer, ale tylko przy wydrukowaniu projektu. Na arkusze ze wzorem nanoszone były kwiaty. Wcześniej projekt rysowano kredą na posadzce. W dalszym ciągu najważniejsze przy tworzeniu dywanu są sprawne dłonie parafian. Usypanie kwietnych kobierców trwać może nawet kilkanaście godzin.

Poniżej film Jerzego Koprowskiego w technice time-lapse, pokazujący tworzenie dywanu kwiatowego w kościele oo. pasjonistów w Rawie Mazowieckiej.

Dywan kwiatowy w Rawie 2011 - time-lapse
robfedor