Czuwający i zatroskani

Dziś rozważamy Ewangelię wg św. Marka 13,33-37

Jezus powiedział do swoich uczniów:„Uważajcie i czuwajcie, bo nie wiecie, kiedy czas ten nadejdzie. Bo rzecz ma się podobnie jak z człowiekiem, który udał się w podróż. Zostawił swój dom, powierzył swoim sługom staranie o wszystko, każdemu wyznaczył zajęcie, a odźwiernemu przykazał, żeby czuwał. Czuwajcie więc, bo nie wiecie, kiedy pan domu przyjdzie: z wieczora czy o północy, czy o pianiu kogutów, czy rankiem. By niespodzianie przyszedłszy, nie zastał was śpiących. Lecz co wam mówię, mówię wszystkim: Czuwajcie”.

Jak się czuję – kiedy oczekuję na egzamin, trudną rozmowę, wyniki badań, kontrolę w pracy? Jakie jest wtedy moje oczekiwanie? Jak się czuję, kiedy oczekuję na spotkanie z bliską mi osobą, którą kocham i która obdarza mnie miłością, z którą długo się nie widziałem i jest tyle do opowiedzenia? Jakże inne jest to oczekiwanie!

Bóg pozostawił mi „swój dom”, co więcej „powierzył mi staranie o wszystko”, wyznaczył mi konkretne zadanie i dał mi nawet klucze do swego domu! Jakież zaufanie! Tym domem podarowanym mi przez Boga jest moje życie, moje rodzina, moja wspólnota parafialna, moja ojczyzna! Jak troszczę się o te rzeczywistości? Czy doceniam wielkie zaufanie, które Ojciec we mnie pokłada?

Dzisiejszą niedzielą rozpoczynamy nowy rok liturgiczny a także czas zwany Adwentem. Adwent to czas przegotowania na przyjście Pana. Możemy powiedzieć potrójne przygotowanie. Adwent uświadamia nam, że Jezus przyjdzie przy końcu czasów, jako Miłosierny Sędzia, abyśmy mogli zdać rachunek z naszego zarządzania „Jego domem”. Czy wtedy rzeczywiście poczuje się w moim życiu jak „u siebie”?

Adwent pomaga nam przygotować się do przeżywania kolejnych w życiu Świąt Narodzenia Pańskiego, przypominając nam, że Bóg stał się Człowiekiem, abyśmy my z Jego pomocą stawali się coraz bardziej „boży” czyli przebóstwieni – podobni do Niego, czyli coraz bardziej ludzcy! Adwent uwrażliwia nas także na przejście Pana w naszej codzienności. Na zauważanie Jego działania w prozaicznych wydarzeniach, spotkaniach, czynnościach. Ta potrójna gotowość na przyjęcie przychodzącego Pana jest możliwa, jeśli nasze serce będzie czuwające czyli oczekujące! Jeśli będziemy oczekiwać z nadzieją, miłością, tęsknotą a nie z lękiem, niepewnością czy przerażeniem! Oto przychodzi mój Odkupiciel i Zbawca, Przyjaciel i Oblubieniec, Pan i Król mojego życia! Marana tha! Przyjdź Panie Jezu!

Dziś w Kościele rozpoczyna się ogłoszony przez papieża Franciszka Rok Życia Konsekrowanego, który będzie trwał do 2.II.2016. „Czego szczególnie oczekuję od tego roku łaski życia konsekrowanego? – pyta Papież - Aby zawsze było prawdziwe, to co powiedziałem kiedyś: „Tam gdzie są zakonnicy, tam też jest RADOŚĆ”. Jesteśmy wezwani, by doświadczyć i ukazywać, że Bóg może napełnić nasze serca i uczynić nas szczęśliwymi, bez potrzeby poszukiwania gdzie indziej naszego szczęścia; że autentyczne braterstwo przeżywane w naszych wspólnotach karmi naszą radość; że nasze całkowite oddanie w służbie Kościoła, rodzin, młodzieży, osób starszych, ubogich realizuje nas jako osoby i nadaje pełnię naszemu życiu”.

Módlmy się za wszystkie osoby Bogu poświęcone, aby ich miłość do Jezusa, który ciągle przychodzi do człowieka „obudziła świat” i była radosnym proroctwem o tym „jak Jezus żył na tej ziemi”.